Klasa II e zakończyła cykl zajęć profilaktycznych  „Opowiastki familijne” prowadzonych przez psychologa szkolnego Anetę Dziewońską. Każde spotkanie rozpoczynało opowiadanie w formie audiobooka, na kanwie którego dzieci otrzymywały informacje na temat właściwego zachowania się i życia w społeczeństwie.

Uczniowie z dużą łatwością i właściwą swojemu  wiekowi rozwojowemu wrażliwością identyfikowali się z postaciami słuchowiska. Dokonywali samodzielnej oceny różnych zachowań ludzkich, ćwicząc te najbardziej pożądane podczas psychodram. Porządkowały, a także – co istotne – rozpoznawały i nazywały swoje własne uczucia i emocje.

Na zakończenie zajęć, w domu, w czasie rozmowy z rodzicami, uczniowie odpowiadali pisemnie na pytanie: „Czego mógłbyś/mogłabyś nauczyć innych na podstawie tych słuchowisk?” Oto wybrane odpowiedzi dzieci:

• „Nauczyłabym, żeby nie łamać zasad życia, żeby nie pyskować do rodziców, żeby się nie obrażać na innych, żebyśmy zawsze wierzyli, że rodzice nas kochają, nie można się śmiać z niepełnosprawnych dzieci” (Karolina)

• „Aby słuchać rodziców” (Ewa)

• „Trzeba być dobrym człowiekiem, dobrym dla wszystkich)” (Dawid)

• „Mogłabym nauczyć, że nie wolno dokuczać słabszym, trzeba się odnosić z szacunkiem do rodziców, trzeba znać trzy magiczne słowa” (Eliza)

• „W razie zguby nie należy płakać, tylko szukać” (Szymon)

• „Trzeba mówić słowa: przepraszam, proszę, dziękuję” (Monika)

• „Trzeba pomagać innym” (Jagna)

• „Jak nie być przemądrzałym i obrażalskim” (Dominika)

• „Być kulturalnym i serdecznym” (Daniel)

• „Że CZAMISIE to jest coś takiego co się poświęca dla innych – czas, miłość i siebie. I z tego wychodzą  CZA MI SIĘ. Rozumiesz?” (Ewa).

Opowiastki familijne były próbą przekonania dzieci, aby słuchały głosu własnego serca, aby czyniły dobrze w swoim życiu i kierowały się własną wrażliwością. Przewodnią myślą słuchowisk było czynienie dobra. Dumna jestem z uczniów klasy IIe, którzy znakomicie to uchwycili!

mgr Aneta Dziewońska